حالا که نوشتن درباره ی ژنو ممنوع شده درباره ی ترکمانچای می نویسیم!
درباره ی عهدنامه های ترکمانچای و گلستان و سایر عهدنامه های ننگین دوره ی قاجار چیزهایی شنیده اید. تا پیش از قرن سیزده هجری، افغانستان، ترکمنستان، ارمنستان، گرجستان، جمهوری آذربایجان، قسمت غربی پاکستان، شرق ترکیه، شرق عراق، کشورهای عربی جنوبی خلیج فارس چون قطر جزئی از ایران بزرگ بودند.ابراهیم خان کلانتر – حاکم فارس – بعد از خیانت به لطفعلی خان زند صدر اعظم آغامحمدخان قاجار شد. او از خانواده ای یهودی الاصل بود که اظهار اسلام میکرد. خانواده ی او در سراسر ایران گسترده بودند و رده های متنفذ دولتی در دستان آنها بود. خیانت به شیعیان هندوستان به رهبری تیپوسلطان و همکاری با انگلیسی ها در جنگ علیه شیعیان هند و افغانی ها از اقدامات تاریخی اوست. در زمان او شهر باستانی و مهم هرات و 8000 هزار کیلومتر از سیستان را از خاک ایران جدا کردند. فتحعلی خان قاجار از انگیزه های خاص ابراهیم خان کلانتر و ارتباطش با بیگانگان آگاه شد. وی تمام خانواده ی کلانتر را از سراسر ایران جمع کرد و همه را قتل عام یا تبعید کرد. از این میان یکی از باهوش ترین اعضای خانواده ی کلانتر، به دامان انگلیسی ها پناهنده شد. او میرزا ابولحسن خان ایلچی خواهرزاده و داماد ابراهیم خان کلانتر بود که با تدبیر انگلیسی ها به انگلستان رفت و با حمایت آنها سفیر مختار ایران در انگلستان شد!
انگلیسی ها چندی بعد او را به سمت وزارت خارجه ایران منصوب کردند. میرزا ابولحسن ایلچی بیش از 30 سال از دولت بریتانیا حقوق می گرفت؛ وی شیفتگی اش را نسبت به غرب در کتاب «حیرت نامه ی سفرا» منتشر کرد و رسماً عضو لژ فراماسونری در انگلستان شد. اما مهمترین کار میرزا ابولحسن عهدنامه های گلستان و ترکمانچای است. او نماینده ی ایران در عقد این دو قرارداد بود و به وظیفه ی خود در این خصوص عمل کرد!
میرزا ابوالحسن ایلچی در پایان دوره ی وزارتش معاهده ای جدید با انگلستان امضاء کرد که بر اساس آن امتیازاتی که دولت روسیه در پی عهدنامه «ترکمن چای» به دست آورده بود به انگلستان نیز اعطا شد!
داستان کوتاه پل