از خیلی نظرا تحملم کم شده. مثلا واقعا حوصله ی بعضیارو ندارم ولی کاری از دستم برنمیاد در موردشون چون
انقدرا قدرت ندارم... از رفیقای صمیمیم دروغ میشنوم... این باعث میشه ازشون بدم بیاد!
از ادمایی که میخوان اثبات کنن از همه بهترن بدم میاد... اگه کسی از بقیه بهتر باشه خودبه خود مشخص میشه لازم نیس اعلان علنی کنه... اخ خدایا... این مصائب زندگیو از رو دوش من بردار...
خیلی وقته که مطمئن شدم هیچ اتفاقی بی دلیل نمی افته ولی خیلی وقتام واقعا هیچ دلیلی واسه اتفاقا پیدا نمیکنم... مثلا حکمت حضور همین عجیب و غریب ها و غیر قابل تحملها تو زندگی!!!
ولی یه اتفاق خوب واسم افتاده... تو قلبمه... خیلی نمود بیرونی نداره ولی خوب...
همون اتفاق خوب بعضی وقتا تبدیل میشه به مشکل و اضافه میشه به بقیه مشکلات
انگار ما قرار نیس طعم ارامشو بچشیم تو زندگیمون
همیشه یه چیزی باید باشه که مثل تراکتور از رومون رد شه
راستی امروز اینجا زلزله اومد :))))))
راستی یه چیز دیگه... امروز تو ازماشگاه گلبولای سفید یکیو شمردیم از 2 برابرم بیشتر بود! فکر کنم سرطانی بود... اونم درگیرم کرده عجیب! موقع برگشتن سرویس انقدر شلوغ بود که سوار نشدم! بهم حس قطارای باربریه زمان جنگو میداد که باهاش یهودیارو میبرن به یه جای دور و بعدم هیچ غذایی بهشون نمیرسوندن تا بمیرن...با این تفاوت که اینجا کتکشون نزدن تا سوار شن! داوطلبانه سوار شدن!
الان من باکتری بخونم یا ایمنولوژی یا بهداشت یا تغذیه یا فیزیو؟ الان من چیکار کنم مقالمو کی تحویل بدم؟
واقعا اگر کسی تو زندگیش مشکی چیزی داره بیاد پیش من تا ببینه از اون بدترم وجود داره.
من یه چیز میخوام: آرامش ذهنی
دلم میخواد برم تو یه جزیره و فقط خودم باشم و خودش... دیگه ام هیچکی نباشه...
پاشم برم سوار سرویس بعدی شم تا جا نموندم...
داستان کوتاه پل